Ze presenteert zich als de nieuwe vriendin van mijn buurman. Er komt geen woord over haar lippen en ze keurt me geen blik waardig maar ze doet HET gewoon. Daar totaal onverwacht aanwezig zijn terwijl haar drie kinderen al schreeuwend de zo door mij gekoesterde stilte in de achtertuin ruw verstorend. Plots lopen er allemaal onbekende lui in het weiland en “overtreden” daarmee de stille afspraak tussen de buurman en mij, elkaars privacy te respecteren.  Zo min mogelijk inkijk in elkaars huis en tuin. Geen nieuwsgierige blikken wat ik aan het doen ben. “De toon is gezet” denk ik nog “Ze is toch geen blijvertje. Na twee jaar is  ze weer verdwenen. Net zoals de vorige vriendinnetjes". Mijn eerste stekels staan overeind. De twee weken erna maken de situatie niet beter. Een speelhuis wordt in de grote tuin neergezet zodat “haar gepeupel” over de heg recht in onze woonkamer kan kijken. Nog meer prikkels en irritatie van mijn kant ontstaan. Een feest volgt met allemaal, voor mij, onbekende mensen die eveneens het gevoel geven aapjes te komen kijken. Het plaatje in mijn hoofd is compleet en ik zie mijn toekomst voor me. Een compleet horrorverhaal met schreeuwende pubers, harde muziek en heel veel gedoe. De weken daarna zie ik mijn buurman dingen doen, zich op een manier gedragen, die ik in de afgelopen 22 jaar nog nooit van hem heb gezien; waar hij zelfs een bloedhekel aan had. Ik snap er geen bal en vraag me af wat er met hem aan de hand is.

Het is half tien in de ochtend op deze tweede Pinksterdag. De zon straalt hoog aan de hemel en het belooft een mooie dag te worden althans wat het weer betreft, maar laat ik over de rest maar zwijgen. 

Pff, de wereld lijkt op zijn kop te staan. Weken, maanden, jaren heb ik me verschuild achter aller excuses om dingen niet te doen. Beslissingen over te laten aan de mensen om me heen. Ik nam nergens verantwoordelijkheid voor al zei of dacht ik van wel.